Bohdan Zieliński ps. "Tytus" (ur. 1906, zm. 2001), generał brygady, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej, honorowy Przewodniczący Rady Naczelnej Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, lublinianin z urodzenia, krakowianin z wyboru. Małopolanin Roku 1998.

Bohdan Zieliński urodził się 14 lutego 1906 r. w Lublinie, w rodzinie maszynisty kolejowego. Po maturze wstąpił do nowicjatu oo. kamedułów na Bielanach w Krakowie. Zmienił jednak decyzję i postanowił zostać oficerem zawodowym. W 1925 r. ukończył roczny kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, a w 1928 r. dwuletni kurs w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Jako prymus otrzymał w darze od Prezydenta RP szablę pamiątkową oraz zwyczajowo prawo wyboru jednostki, w której pragnął służyć. Podporucznik artylerii B. Zieliński karierę zawodową rozpoczął w wybranym 3. Pułku Artylerii Lekkiej (3. DP Legionów) w Zamościu od stanowiska dowódcy plutonu, a później dowódcy baterii. Był człowiekiem bardzo zdolnym. W 1935 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i jako kapitan dyplomowany dalszą służbę zawodową pełnił w sztabie Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Pod koniec 1938 r. został wyznaczony na kwatermistrza 21. Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. W związku z narastającym zagrożeniem wojennym wiosną 1939 r. objął stanowisko szefa sztabu 1. Brygady Górskiej, dowodzonej przez ppłk. dypl. Janusza Gaładyka. We wrześniu 1. Brygada Górska w ciężkich walkach uległa przeważającym siłom nieprzyjacielskim i w niu 4 września 1939 r. przestała istnieć jako jednostka bojowa. Z częścią ocalałych pododdziałów przedarł się na Lubelszczyznę, które jako pułk ppłk. W. Wójcika weszły w skład 21. DPG. Po wygaśnięciu walk kpt. dypl. B. Zieliński dostał się do niewoli niemieckiej z której niebawem zbiegł.

W listopadzie 1939 r. włączył się w nurt pracy konspiracyjnej w organizacji "Służba Zwycięstwu Polski". Od 1940 r. był szefem Oddziału III Komendy Obszaru Kraków-Śląski. Przeniesiony do Warszawy pracował w Oddziale II Komendy Głównej AK, początkowo jako zastpca, a później szef Biura Studiów Wojskowych. W czasie Powstania Warszawskiego pełnił funkcję oficera do zleceń dowódcy AK gen. Bora-Komorowskiego. Po rokownaiach kapitulacyjnych i podpisaniu 2.10.1944 r. układu o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie, stał na czele Oddziału II który funkcjonował w formie szkieletowej w Częstochowie.

Po zakończeniu wojny służył krótko w Ludowym Wojsku Polskim Na stałe zamieszkał w Krakowie i pracował jako dyrektor Centrali Rynej. W dniu 18 marca 1949 r. został podstępnie aresztowany przez UB i skazany na 10 lat więzienia. Zwolniono go w 1955 r. Do chwili przejścia na emeryturę pracował w Biurze Projektów Przemysłu Cementowego i Wapienniczego w Krakowie.

W 1983 r. płk B. Zieliński otrzymał od gen. W. Jaruzelskiego propozycję awansu do stopnia generała, na którą jednak nie wyraził zgody. Stopień generała brygady otrzymał w 1992 r. od prezydenta Lecha Wałęsy w uzaniu zasług w latach drugiej wojny światowej oraz patriotycznej postawy w okresie komunistycznego zniewolenia.

Gen. bryg. B. Zieliński odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Odrodzenia Polski III kl. Krzyżem Walecznych czterokrotnie, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Powstania Warszawskiego, Medalem "Za Wojnę Obronną 1939".

Zmarł nagle w Krakowie, w wieku 95 lat. Pochowany został w Raciborowicach na cmentarzu parafialny, w asyście kilkudziesięciu pocztów sztandarowych, Kompanii Reprezentacyjnej Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego oraz licznie zgromadzonych osób.